Steven Benting Een Drents verhaal van D. Enniga (2)

Steven Benting Een Drentsch verhaal van D. Enniga (2)

Steven Benting
Een Dretsch verhaal van
D. Enniga

– Do kaas nog wal – zee Steven. Steven was ’n harde kèrl, zunner meedlieden.
Dat gung heur almoal zoo deur ’t heufd en doe was ze zachies an in slaop kommen.
Ze had niet ies vernummen, dat d’jong in hoes kommen was.
Lukas had ’t kleine pietereulielampien ansteuken en zat bij d’klaptoafel in d’Asser krant te lezen. ’t Blad was al ’n dag of wat old en zag er niet zoo hiel schoonmèroet, want zie lazzen hem t hoop met veer hoeshollings en Jans kreeg hum ’t lest. Doar betaalde dan wat minner veur as d’anern.
“Woor blif je voader, mien jong”” vruug Jannoa, ’t is joa al duuster”.
“Voader is met oes bonte biest an ’t touw in donker oavend weg goan, moe” zee d’jong “’k weet niet woor hen.”
“Kiek moeder, hier stiert weer zon ding op twie radties in de krant, fielsepé zekt ze er tegen. Zul dat no kunnen um doar op te zitten en met vot te jagen zunner de bienen an de grond, ik moet ’t eerst nog zien, wat zegs to?”
“Och nee kind”, zee ze, “dat kan niet bestoan, ’t zal wal bedrog wezen. Heur ies mien jong….., kom ies even bij mij en geef mij d’haand….. , zoo is ’t goed…., ik wol wat zeggen……, as ’t mug gebeuren kind, da’k weg moet ….., geloof mij dan aaltied goed op te passen en ’n beste jong te blieven….., dat wo’k zoo gèrn hebben…., schrei mor niet, misschien wor ik wal weer beter, ik zee ’t mor zoo, mien jong, want men wet zien tied niet.” –
– “En wat wol ij mij no vertellen over dat biest?” vruug Steven ’s oavens an Wilm, “ij met jo proties.”
“Doar wol ik van zeggen,”zee Wilm, “dat ij mor net doet wat in jo: kroam te pas komp, wij wordt nargens in kent en dat loat ik goan zoolang t’ nog even kan. Mor ij begunt dingen te doen, die niet deur de beurgel kunt, die oes slim tegen de burst stoat en woor Minoa en ik het lang niet met iens zint
Is dat ’n meneer van doen um Jans de stal leeg te plunnern, ’n man die er met zien zieke vrouw zoo hard veur zit en van vro tot laat zien best dut um stoande te blieven?
IJ steurt jo joa an God noch gebod. Wij beide wilt die verantwoording niet op oes hebben, dat biest zal weerum.”
“Jonge jong,“ zee Steven, “woor haalt zon domnee de woorden weg? Dat ha’k niet achter jo zugt. Mor ik zal je ies wat vertellen, ij moet hen de fiene kerk, jong, met die vrinden van jo, met Gerriet Roeters, die van ’t winter dat biest in ’t zolt stopt hef, zunner de aksiens te betalen. Ja, niet dat ik dat zoo slim vin, doar lach ik wat um, mor dan heur ij toch niet veur an in de kerk te zitten, zoowat boven op de preekstoel. Ze kwammen die Zundag nog wal net met heur veeren oet de preek, die schienheilegen, doe de kemieze heur dat zakien oet ’t hoes haalt hebt. Ik doe niks achterbaks, zie meugt mien handel en wandel almoal zien, mor wat mij toekomp dat mot binnen kommen, as ’t niet goedschiks wil, dan mor kwoadschiks en as ij mij daorin dwas wilt zitten, dan is dat veur jo verantwoording. IJ meugt je schamen, daj zoo tegen de wil van d’ol lu, tegen wat zie verordeneerd hebt, in goat”.
“och,” zee Wilm, “ij zint ‘n man, woar ’n gewoon mensk niet tegen op kan. IJ ontziet jo zuls niet um voader en moeder noa huer dood nog woorden in de mond te leggen en bedoelingen toe te schrieven doar ze nooit an dacht hebt. Wij wilt hier in hoes gien onrust en roezie, Minoa en ik niet, en doarum hol wij oes stil, mor ’t mot niet te wied goan, niet te slim worden met jo. Loat Roeters en aner lu mor met rust, wij hebt hier genog an oes zulf. ’t Zul oes beter passen um van anermans doen en loaten te lèrren hoe ’t niet mot. Minoa en ik huuft doar niet ies wied veur van hoes te goan.”
Hier bleef ’t bij, mor Steven smeet de stoel niets achter oet en gooide de deelendeur achter zuk dicht, dat ’t klapte. Hie greep de bessem en gaf de kat, die op d’hakselkist zat, ’n lik met de stok dat ’t dier even bleef liggen en later met ’n zèr pootien luup.
“Dan modde mij mor niet veur de bienen loopen, da’k de nak er hoast over brak”, zee Steven. –

– och, Gerriet Roeters had alzoo vaak ’n biestien slacht zunner de ontvanger er in te kennen, dat stak niet op ’n keer. Slachter Jopk hulp doar gèrn in, die had oarigheid in dat wark. Dat gebeurde dan in de nacht, as alle in de rust was. As Jopk dan veur dat ze begunden ’t eerste halfoord achterover gooide, dan zeed’ met zon lachend gezicht: “wij zult hum ’t lootien wal gauw even in de staart doen, dat ken wij nog wal zoo goed as de kemieze”. Mor ’n dikke borrel mus er bij , dat was van zuls, Er was ok joa zoo veul gevoar niet bij, want aalde raampies wazzen goed blind maakt. Mor ja, er wordt wal ies zegt, al zult de kreien ’t ok oetbrengen, ’t komp toch ’n keer an ’t licht. ’t Was al ies gebeurd, dat ’n jonkien van ’n joar of drie het oet bracht had, doe ’t an aner kinner op de brink vertelde:
“Ik mag niet zeggen, mien voader biestien slacht hef”.
En bij Roeters wazzen de kemieze er doe ok achter kommen. Hoe ’t kun was Gerriet aaltied nog ’n roadsel. Hie dacht nog wal ies an heur buurjong, an Roesing Dolf, die niet veur vol deur gung en die daags noa ’t slachten ’n toer bij hum op deel west was en doe in iens vroagt had, noadad’ even had stoan drukken um oet de woorden te kommen, want dat haperde wal ies:
“Gerriet, wo…. wo….. woor is jo bollegien bleven, dat doar aaltied achter in de st…… in de stal stunt?”
Ja, van Dolf wus ij ok mangs nog lang niet, waj er van zeggen muzzen. Hier kun ok nog wal ies roare zetten doen. ’s Zundags in de kerk gung’ aaltied eerst even dicht bij de preekstoel stoan, dat wuzzen ze almoal al.
Doar steurde zuk ok gien ien an en as dan de veurganger binnen kwam, gung Dolf ’n paar tree op hum toe, sluug d’haand an de pet en zee:
“Dolf Roesing perzent domeee!”
Hie was gien mensk tot last, mor ij muzzen hum niet oetlachen of ploagen. Aj’ dat deden, dan mugge je nooit mèr lien; Gerriet Roeters had dat wal ies doan. Dat was nog niet zoo lang leen. Hie vruug Dolf, wat veur vul of ze ’s nachts bij ’t pèrd kregen hadden en doar kun de jong mor met gien middel oet kommen.
Doe had Gerriet hum in ’t gezicht oet stoan lachen en doe de jong al ’n hiel ende weg was, had’ zuk um dreit de voest tegen Gerriet opsteuken en wal hoe hard schriewt “Moor ….. moorvul, smèrlap, ondugt moorvul!”
Gerriet Roeters had no de mage vol van ’t smokkeln. ’t Zul hum niet weer gebeuren. ’t Vleis weg, ’n dikke boete, en op de koop toe lachten ze hum in ’t darp nog dik oet ok.
(Wordt vervolgd.)