Zwummen in het Linthorst Homankanaal Regiowijzer D.v.h.N. 08-03-2004
Zwummen in het Linthorst Homankanaal Regiowijzer D.v.h.N. 08-03-2004
14 REGIOWIJZER
Zwummen in het Linthorst Homankanaal
In het kader van de Meertmaond Dialectmaond wordt deze maand iedere maandag een verhaal van een Drentse schrijver in de streektaal gepubliceerd. Vorige week verscheen het eerste, van Frits Rosenbaum, vandaag is de beurt aan Jan Veenstra.
Jan Veenstra
Dartiene was ik, twei maonden dartiene toen ik wark begunde te maken van Alie Bekelaar. Dat muj evenzogoed niet zien as een vrog riep jachtinstinct, maor veul meer as de behoefte um snel underdak te wezen. Want mien grootste aangst indertied was um over te blieven. Dat Iwam deur Hip Heujer, de broodventer, die op zien vievenveertigste nog bij zien moe woonde umdat gien vrouw hum hebben wol.
Of liever gezegd, die ienige vrouw die as hum hebben wol was Hillie Botter, maor dat was niks eworden, want vrouw Heujer had heur zeune mit het jachtgeweer van heur man zaliger in het blote gat escheuten, toen ze Hip mit Hillie in de slootswal betrapte. Ik wus in elk geval zeker da’k het er niet op an mus laoten komen um mit iene as Hillie Botter in de slootswal te mutten. En zeker niet in het blote gat. Het blote gat is mij namelijk een gruwel. De arfzunde, mien gerifformeerde ofkomst, wie zal het zeggen? Maor ik bin mit gien stok uut de broek te braanden. Het vijgeblad kan mij niet groot genog wezen.Nou leut Alie Bekelaar heur niet zo gemakkelijk verovern. Zowat een jaor lang leup ze mij straol veurbij. Op zukzôlf leek mij dat wel een goed tieken, want maachies die as zo bij oe achter op de pakkiesdrager wupt, bi’j ok zo weer kwiet. Maor an de aandere kaant zul het op dizze menier wel barre lang duren veur ik bij Alie underdak kwam en wij kiender kriegen zulden. Van dat kiender kriegen gung ik indertied trouwens klakkeloos uut zunder veul benul van hoe of wat. Mit mien Vlaamse Reus was ik vanzôlf al wel verschil lende maolen bij de ram van
Geert Benting ewest, maor pas toen Arie Bulder mij op een middag uutstukte dat het
bij meinsen net zo gung, weur ik een ingewijde. Evenzogoed meuk dat het er niet
antrekkelijker op, want ik kreeg die vennienige dikke ram van Geert Benting niet
meer uut de kop en veural niet het kwartie dat Geert beuren wol veur een prestatie
waor as hij zôlf mit de haan den in de buutse naor had staon kieken. Wat ik intussen
ok begreep was dat ik – um Alie binnen te halen – mij zul mutten onderscheiden. Ik zul heur mutten zien te imponeren. Nao wekenlang prakkezeren kwam iniens de ingeving. Ik mus mien kaansen waogen bij het zwummen. In die tied — ik was intussen veertiene — gungen wij vaak zwummen in het Linthorst Homankanaal bij het melkbaankie van Albert Stoter, even buten oens dôrp. Mit een hiele groep: Reinder Pol, Willem Bulder, de zussies Vlietstra. En Alie.lk had een prachtige zweefduuk in gedachten.Maor toen ik under de heroische kreet “Head ‘m up, move ‘m out” mien evenwicht verleur en hals over kop van de beschoeiing of het
water in plenterde, zee Alie enkel toen ik weer boven water was: “Dooie dofferd.” Willem Bulder lachte hum te barsten en leup zowat blauw an toen ik – mit het water van het Linthorst Homankanaal tot roem boven de nawel – hum wanhopig toesiste: “Hôlp mij zuken, ik bin mien zwum broek kwiet.” “Hij is zien zwumbroek kwiet,” schetterde Willem. De zussies Vlietstra verzeupen zowat van schrik en Reinder Pol
beulde da’k uutkieken mus veur snoeken, want veur daj het in de gaten hadden was
het “hap” volgens Reinder. Um snoeken meuk ik mij gien zorgen, maor mien opvoe-
ding en die affaire mit Hip Heujer hadden mij eleerd dat – um welke reden dan ok — de combinatie van vrouwluu en het blote gat levensgevaorlijk was. Ik kreeg der kiepevel van. “Kiek,” zee Alie iniens en plukte mien zwumbroek uut het water. Ze klumde der mit op de wal, gung op het melkbaankie zitten en hôl mien zwumbroek tussen doem en wiesvinger in de locht. “Koom hum maor halen,” kreide Alie. Ik schudkopte en kreeg gien woord deur de hals. Stokstief stun ik in het Linthorst Homankanaal knalrood te worden van ellende.
“Waorum niet?” vreug Alie mit het allerliefste stemmegie van de wereld. “Hej wat te
verbargen?”Ik schokscholderde. “En dat mag ik niet zien?”gung Alie wieder. ” Zo
biezunder kan dat toch niet wezen?” Dat was het ok niet. Maor ok het onanzienlijke
drag zien eigen mysterie, dat ik bleef nog liever drei dagen in het Linthorst Homanka naal staon mit het water roem boven de navvel, dan mij bloot te stellen an de blikken van Alie en zussies Vlietstra. Alie sneuf even, haalde de scholders op en deinde vort. Heur glaanzende peerdestartie daanste van scholderblod naor scholderblad. En ze keek niet iens um toen ze zee: “Ie blieft een dooie dofferd.”
De schriever
Jan Veenstra (1951) gruide op in Noordscheschut. Hij har nogal een boezige schoelloop en bezôcht verschillende schoelen veur veurtgezet underwies. Dat sleut e of met een diploma MTS-bouwkunde. Hie speulde tompet in het plaotselijk meziekkorps en basgitaar in rock ‘n rollband jes. Na een flot hiel verschillende baontjes is e veurlichter wodden bij Essent. Jan Veenstea schreef veur Radio Noord,
Oeze Volk en Roet. In 1997 kreeg e de SNS-Literatuurpries. Wo’j meer weten, kiek dan eempies op www.taolpaddrenthe.nlG