Moi!

Als dochter van een Noord-Drentse moeder en een Zuudoost-Drentse vader groeide ik op op een boerderij in Veenoord. Het Drents kreeg ik met de paplepel ingegoten, maar wel op verschillende manieren. Het was een beetje van beide kanten wat, zodat kinderen op school soms tegen mij zeiden ‘wat praat jij raar!’. Vernoemd naar mijn oma kreeg ik de naam Marchien, een naam die nu wat ouderwets is. Tenminste, ik zie niet meer dat er tegenwoordig nog meisjes met die naam geboren worden.

Sinds februari 2021 ben ik met pensioen, nadat ik meer dan 45 jaar bij de Bibliotheek Emmen gewerkt hebt. Na de opleiding tot bibliothecaris begon ik hier als een soort van jongste bediende. En nadat ik zo’n beetje alle functies gedaan had, eindigde ik als directeur-bestuurder van dit prachtige bedrijf.

Samen met mijn Friese man Wytse woon ik met veel plezier in Emmen; de kinderen zijn allemaal groot en de deur uit. En we hebben veel plezier met onze kleinzoon.

Mijn moedertaal draag ik een warm hart toe, het voelt vertrouwd. Streektaal praten geeft kleur aan mensen en daar hou ik van. Zo vind ik het woord vernuvern een mooi Drents woord.

Sinds augustus 2021 zit ik in het bestuur van het Huus van de Taol en ik hoop dat ik hier wat zinnigs aan kan bijdragen. Daar kan ik mij dan mooi mee vernuvern.