Frouwien Klaassens-Perdok

Zie was een Grunningse boerendochter, de middelste van vief kinder.

Het was een vrijzinnig milieu, waor zij in opgruide. Der was ruumte um eigen keuzes te maken. Frouwien gung naor de kweekschoel en haalde heur hoofdakte. Tussen heur twintigste en dartigste jaor hef ze les geven an verscheiden underwies-instellingen en volkshogeschoelen. Tussen de bedrieven deur hef ze ok nog de akte MO-Wiskunde haald.

Toen juffer Perdok in 1948 an de Mulo in Gieten kwam, leerde ze daor Harm Klaassens kennen. Ze trouwde in 1951 en gung daornao het leven deur as Vrouw Klaassens-Perdok, maor kreeg ok daolijk ontslag. Zij vun dat slim oneerlijk en zie was ‘t der lang niet met iens, maor een getrouwde vrouw much doedertied niet in dienst blieven.

Frouwien Klaassens-Perdok was een sociaal mèens. Dat hef ‘t fundament veur heur poletieke loopbaan west. Ze hef veur de PvdA jaoren lid west van de gemienteraod van Gieten (raodslid en wetholder van 1958-1982). Van 1958-1972 was ze ok lid van Provinciale Staten van Drenthe veur de PvdA. Het helpen van mèensen hef zin geven an heur leven. In de oorlog hölp ze jeudse kinder, nao de oorlog de kinder van NSB-ers, later de Surinamers en in ‘t leste diel van heur leven asielzukers.

Schrieven in de streektaol dee Frouwien under heur schoelnaam Wipke. Ze weur wal ies grammietig van het poletieke wark. Die grammietigheid schreef ze vort deur kritische riempies. Dizze zogenuumde Spelleprikkies bint oetgeven in 1970. Dat was het begun van heur schrieversloopbaan.

Ze publiceerde de Drentstaolige dichtbundel Bonenzummerdie, het kinderboek Poekie, het allerleifste kattie van de wereld en een boekie over veldnamen in en um Gieten. Wieder dee zij in de maande met Marga Kool de redactie van ‘t eerste diel van Midwinter in de olde Landschap. Veur ‘t Drèents kinderboek hef ze een stuk of wat prachtige verhalen en gedichten schreven. Klaassens-Perdok publiceerde in Oeze Volk en Roet en ok in een stuk of wat regionale kranten.

Zie was lid van de Drentse Schrieverskring en van de warkgroep ‘Drents op schoel’. ‘Mèensen’, zo hef ze ies zegd, ‘moet heur eigen taol spreken en bewaoren, want het geeit om ‘t behold van een belangriek cultuurgoed’.

Op dunderdag 9 meert 2006 is Frouwien Klaassens-Perdok op 88-jaorige leeftied oet de tied kommen.

 

Boekpublicaties:

• Spelleprikkies (1970);
• Bonenzummerdie (1978);
• Namen in en rond Gieten (1983);
• Poekie, het allerleeifste kattie van de hele wereld (1984);
• Er is gien neis under de zun; een verzameling gedichten en verhalen (2002).

 

 

 

Een paar gedichten van Frouwien Klaassens-Perdok:

 

MIEN HONDTIE

Van Opoe heb ik een hondtie kregen,
ik bin toch zo verschrikkelijk blied.
Een mooier kedo veur mien verjaordag
is er op heel de wereld niet.

Ik heb nou zulf een hondtie,
ik kan wel reren en zingen toougliek.
Het is nou mien eigen lief beestie
ik ben er de keunink te riek.

Hij kent mij al: hef al likt an mien vingers,
hef al slikt an mien kin.
Moe zegt dat is vies, mor ik weet wel
kussies waor ik echt veul viezer van bin.

Strakkies nao schooltied komt de vesiede,
Moe zörgt vast wel heel goed veur heur.
Zij geeft mij dan allemaol kedogies,
mor ik gao er lekker met mien hondtie vandeur.

 

HOOGLIED

Ze gaf de brief en vreug mij: “lees”
die kunst was zij ja niet bij machte
mien ogen gleden over ‘t blad
terwijl zij vol verlangen wachtte

ik was verwonderd en verrast
die beelden zo vol kleur en gloed
die woorden zwaor van hartstocht
zo zunder rem oet diep gemoed

‘t was of ‘k naor wat verbodens keek
had ik het recht wel dit te lezen
mien stem klonk vrumd
ze lusterde met heil heur wezen

de stilte viel, de brief was oet
ze maarkte dat ik naor heur keek
heel heur gezichtie straolde
terwiel ze ‘n zwaarde lok naor achtern streek.