Klaas Koops

Klaas Koops is geboren en opgruid in Assen.

Klaas Koops (1949)

Nao zien militaire dienst studeerd’e arbeids- en organisatiepsychologie.
Hie weur strategisch prejectleider bij het Friesland College in Leeuwarden en lector Innovatie. Van het ROC Friesland College hef e achttien jaor bestuursveurzitter west. Klaas Koops is ok ofstudeerd an de Klassieke Academie veur schilderkunst. Hie woont in Schipbörg.

Hie hef bestuurslid west van de  streektaolorganisaties Het Drentse Boek, Drentse Taol en SONT (Federatie van Streektaalorganisaties in het Nedersaksisch Taalgebied).

Hie publiceerde vanof 1999 gedichten in Roet en Maandewark/ Oeze Volk. Van dit leste blad hef e  van 2008 totdat het blad stopte eindredacteur west.

Klaas Koops hef een eigen webstee:  www.klaaskoops.nl.

Publicaties:

  • Een pilootschool (1998);
  • Het pad weerum (Zuudwolde 2001);
  • Uut’t verleuren parradies (2001);
  • Suker in de tank (Zuudwolde 2002);
  • Het Feithhuis (2005);
  • Hendrik Koops Kunstschilder (2006);
  • Stromend zand (2006);
  • De Vooropleiding (2006);
  • Duurzaam veranderen van (beroeps)onderwijs (2007);
  • Innoveren kan beter (2009);
  • Vangst zunder net (Beilen 2009);
  • Kunst is niet leuk (2011);
  • Een stadsdialect (In Boekvorm 2013);
  • Kattenbende en hondenboel (Beilen 2015);
  • Levende Leegte. Het mysterie van dementie (Ter Verpoozing 2016);
  • Suggestieve constructies (2019).
  • Vief liefdes (2020)

Een keur oet het wark van Klaas Koops:

DECEMBER

het is de maond
van lochten in de bomen
en heil dat zwarft deur ’t laand

het is de maond
van zuken in ’t verleden
en hoop die starft in vrees

het is de tied
van prakkezeren

het is de maond
van denken zunder uutzicht
van zwart in locht,
en overlaoten

het is de tied
van God verlaoten

en dan,
iniens is der
die neuze an mien bien

Oet: Het pad weerum

WAORE LIEFDE

“Zuw ’t doen?”, vreug ze.
Ik tikte wieder, zat middenin een stuk. Dus dee o’k het niet heurde.
Maor deur heur vraog dwaolden mien gedachten of naor de tied da’k nog een jongkerel was en daw mekaor leerden kennen.

Ik haar net de verkering uut, en was die zummer allent op vekaanzie, op Terschelling.
Bij de aovend gun’k aaid hen bar-dancing Wyb. Ik was der die aovend wat vrog, maor de dancing zat al vol volk. Ik bestelde een wishky, en nustelde me an de bar.
Ik haar me nog maor net henzet of mien andacht weur trökken deur een wicht achter mij. Ze zag deruut as een zigeunerin: sprekende ogen, het haor op zolder en de hals vol met kraolen. Met twee wichter zat ze an een taofeltien.
Enkel keek ze naor mij. Ik had metien wat met heur schraandere anzien, en vreug de wichter of ze wat te drinken wolden. En dat wolden ze, en zo scheuf ik an.
Toen de meziek weer begun vreug ik heur vrundin te daansen. Op die menier kwam ik der achter waorof ze vort kwam en wat of ze dee.
Ok heurde ik zo dat het darde wicht een zussien van heur was. Ze waren met mekaor uut slaopen.

“Zuw ‘t nou doen?” Heur helblonde ogen keken me vraogend an. Ze heul het heufd een beetien schief. “Nog even”, zee ik, “Ik sluut het stukkien zo of”.

Nao een toertien vreug ik heur te daansen. Het zul een hiele aovend worden. Heur vrundin zat er wat beteuterd bij.
Nao slutingstied gungen we een èendtien wandeln. Haand in haand leupen we het dörp uut, in de richting van het plaotselijke voetbalveld.
Nao een tiedtien belaandden we met ‘nbeidend in de kaant van een dreuge sloot, en daor bluide de liefde op.
Toew in het holst van de nacht weerum gungen beleufden we mekaor um ‘nkander de aandere dag weer te zien. En zo gung een prachtige week veurbij. Maor kun het wal ooit wat worden, zu’n vekaanzieliefde? Met een wicht van de aandere kant van ‘t laand? Net nou ik an de studie begunnen zul?
Toen’k met de boot op huus an gung, ha’k het zwaor. Ze was niet kommen opdaogen um mij uut te zweeien. Dat wol ze de beide aandere wichter niet andoen. Ik mus maor vertrouwen hebben.
Gelokkig gung binnen een week de tillefoon.

“Nou gaow ‘t doen!”, klonk het onverbiddelijk in de gang. Ik duurde niet langer tegen te stribbeln, en verleut mien stoel.
Ze heul het laoken al in de haand.
Het is een daogelijks gebeuren. En iederkeer aw met ‘nbeiden het aole laoken uutklopt, vrao’k me of hoe of het toch kommen is dat ien van oeze hondties op het voetenèende is gaon slaopen.