Bart van Oosteringh (1912-1993)

Op 18-jaorige leeftied verhoesd’e met het gezin naor de buurtschup Oosteringh bij Pesse waor zien va boer weur. Zölf gung e naor de ambachtschoel um daor het vak van timmerman te leren.
‘s Aovends as ‘t wark an kaant was, zett’e de gedachten die overdag bij hum boven kommen waren op papier.
Het grootste diel van zien leven hef e in ‘t Spaarbankbos woond, dicht bij Hoogeveen. In 1993 is e, 81 jaor old, oet de tied kommen.

As pseudoniem veur zien literaire wark keus e veur Bart van Oosteringh. ‘As timmerman-dichter loop ij niet geern met je geesteskinder te koop,’ zee e.

In het begun van zien schrieverij vuuld’e zuch wat onzeker um zuch in zien eigen taol, het Zuudwest-Drents, oet te drukken. Met steun van zien vrouw is e daor overhen kommen. In 45 jaor tied hef e honderden gedichten en tientallen körte verhaolen schreven. Bart van Oosteringh, die as timmerman een kunstenaar was in holtbewarking, is ok een artiest van het woord worden.

In zien gedichten gebroekte Bart van Oosteringh archaïsch Drents, zoas e dat vrogger heurd har van de oldern in zien umgeving. Veul olde woorden bint hiermet vastlegd. As zodaonig hef e ok metwarkt an het tot stand kommen van het Woordenboek van de Drentse Dialecten van Geert Hendrik Kocks.

Zien gedichten bint publiceerd in bloemlezingen, allerhaande kranten, het Maandblad Drenthe en Oeze Volk. In 1982 hef Het Drentse Boek een diel van zien gedichten bij ‘n kander bracht in de bundel Blossems in de lijte. Oet veul van zien gedichten sprek een grote liefde veur de natuur en het boerenleven. Vraogen waor e over naodacht, vraogen over leven en dood, het bestaon en het veurtbestaon verwarkt’e in zien poëzie.

 

Boekpublicatie:

• Blossems in de lijte (1982)

 

Een paar gedichten van Bart van Oosteringh:

 

MIT D’OLDE BLES

Wij gaot toeglieks hen ‘t laand,
‘s mörns in de vrogte al.
Dan hol ik ‘t leid’ in d’ haand;
zij trekt de stutkar wal.

Ok maak’ wij ‘t kaampie um
waor d’haver op mut gruien.
Ak dan een brökkie eet
lao’k d’olde bles even snuien.

Zo rust wij beiden uut
en dreugt oons ‘t zweet an d’hoed;
muw dan weer an de gaank
dan is ‘t bles ok wel goed

Ze hebt mij körs anraon
um bles van d’haand te doen.
Het wark zul vlogger gaon
met een viefjaorig roen.

‘k Heb er wel ies an edacht,
mor a’k dan bles zag staon
dan zee’k hiel stille tegen heur:
“Wij tweien maakt ‘t wark wal daon!”

 

GEEF OONS

Geef oons een glimp van de eeuwigheid
in disse donk’re dagen
een treustwoord in de ienzaomheid
zo muilijk te verdragen

Geef oons een uutzicht op de morgen
waor al zo vaak van is verteld
een lochtpunt in de veule zorgen
as veur de herders in het veld

Geef oons begrip veur Oen geboren
waoruut wij ‘t leven kunt verstaon
en ‘want’ oons as het riepe koren (want = reinig)
dat niet verweid teloor zal gaon

Geef oons begrip veur al Oen leren
geliekenissen die oons past
maor wilt Oe niet van oons ofkeren
Kiend van Betlehem holdt oons vast

 

DE EIGEN TIED

As oenze Moe doe appels schöl,
een vördel buten ‘t nappie völ
prebeerden wij as hongerlappen
wie ‘t eerste vördeltie kun gappen.
‘t Was doe een slim beteunde tied,
al deerde ‘t op een vördel niet.

As oenze Moe doe bonen plokte,
– naodat de geit er beuz’ in schrokte –
kunden wij as kiender punten, draoden.
As ‘t daon was zaten al de naoden
van oenze nagels vol mit zaand.
Dat heurt bij kiender van het laand.

As oenze Moe doe paarties stoofde,
en het glad vergeten vuur wat doofde,
was ‘t vaak: ,,Haalt ies wat schabbegies,
of fleensters, geern mit nabbegies.”
Dat was, mit törf, oens aller braand,
naost heidezudden, zwaor van zaand.

As oenze Moe nou nog ies zag,
hoe het er reur giet en wat mag,
zul ze verbiesterd staon te kieken,
het liefst naor d’eigen tied uutwieken.

Uit: Bart van Oosteringh – Blossems in de lijte