Beate Plenter (1939-2013)
Beate har ien breur, Henk Plenter, de man achter Museums Vledder en ok een veurvechter van de streektaol.
Heur hiele leven zette Beate zuch hartstochtelijk in veur het behold van het Drents. Beate warkte, naodat ze oet de Randstad weerumkommen was, op verscheiden schoelen in Drenthe as docent Drama en Omgangskunde. Nao heur pensioneren schreef ze undermeer artikels veur underwiesvakbladen en begeleidingsboeken veur docenten. Ze publiceerde ok vaak in Oeze Volk en de Meppeler Courant. De Tweede Wereldoorlog speulde vaak een rol in heur verhalen.
Saomen met schriefster Miny Hofsteenge en illustrator Jan van Os meuk ze het kinderboek Marinus Moesie en aandere vertellegies. In 2007 verscheen Hooghalen, dorp van mijn jeugd en in 2010 de historische, Nederlandstaolige roman Gijsbertha’s adel. In 2010 wun ze de eerste pries in de schriefwedstried van het Huus van de Taol.
In 2013 is Beate Plenter oet de tied kommen. Het lieden as gevolg van kanker weur te groot, de pien sloopte heur. Zie keus zölf het moment van overlieden. Hiermet gung een markant mens hen.
Boekpublicaties:
- Marinus Moesie en aandere vertellegies (2000, samen met Miny Hofsteenge);
- Hooghalen, dorp van mijn jeugd (2007);
- Gijsbertha’s adel (2010).
Oet het wark van Beate Plenter:
RISSELVEREN
Wat doet de mollegies under de grond.
Ze bint slim an ‘t risselveren.
Het weerbericht giet er van mond tot mond.
As ‘t kolder wordt dan mutte wij ‘m smeren…
As het bar kolder wordt,
dan gaot de mollen dieper naor benee.
Ze kunt niet blieven, ze mut vort;
ze bint het slim oniens, ojee, ojee.
Bij vriesweer raokt de mollen reur.
Blieft ze zitten of gaot ze der vandeur?
Ze mut nou eindelijk ies besluten.
De börgemeister kröp hen boven, kek naor buten.
De zun schient en er lig nog een beetie snei;
maor varder lek het al wal mei.
De locht is helder hemelsblauw.
Verhuzen is een hiel gesjouw.
Al is de wiend een beetie kold en guur,
a’k dat zeg, raokt ze verschrikkelijk oet stuur.
De börgemeister nemp het woord. Hij zeg:
Ik kan het veurjaor ruken.
Zult wij opnei gaon underduken?
Dat graoven is een hiele toer,
straks graoft wij veur zien mallemoer.
Wij kruupt malkander lekker an,
met hiete koffie uut de kraontieskan.
De mollen begunt met menaar te kieven.
De iene helft wil vort, de aandere wil blieven.
Een mollegie met een grieze snoet,
zeg: weej wal daw oes tied verdoet.
De grond is stikstief bevreuren,
van blieven wil ik niksniet heuren.
As ‘t kolder wordt dan mut wij gaon,
met blieven kunt wij niet volstaon.
Een olde mol schrouwt: ‘t is hier toch warm genog.
Aj ‘t slim oniens bint, kriej zulke kribberijen toch.
Mörgenvrog opnei vergaodering, zeg de börgemeister.
‘t Gung slim vriezen de volgende nacht.
De börgemeister zeg: dat haar ìk wal verwacht.
De mollen kniept heur snoeties stief dicht
en lustert stil naor het weerbericht.
Ze gungen met zien allen diep naor benee.
De mollen bent gelökkig weer veilig op stee.
Het giet verkeerd, dat kunt wij hiervan leren;
aj niet besluut en maor blieft risselveren.
TERUGBLIK
Wat wil ik nog,
waarom treuren als
jaren worden als
de laatste pepermuntjes
in het rolletje.
Mogelijkheden
gebruikt, gewonnen
en verloren, het spel
gespeeld, de jonge
vrouw, het kind op de
arm, die dacht dat alles
zo zou blijven.
Duizendvoudig
spijt maar soms
in geen geval.
Overmoedig en
jong toen elke dag
de zon opging, bloed
bruiste en vooral
eigenwijs tot
vervelens toe.
IJstijd; in de
late middag zie ik
haar nog gaan- sneeuw
op de velden- stevig
stappend, springend
bijna, het lichte
leven tegemoet.